Er is veel aandacht voor de klimaatcrisis. Een zestienjarige, Greta Thunberg, heeft het voortouw genomen voor internationale actie en brengt daarmee veel mensen in beweging. Een paar dagen geleden zag ik in dit kader een plaatje van de tiener met een uitspraak waar ik hier graag even over wil schrijven. Omdat het zo goed weergeeft hoe we gewend zijn te denken over het ondernemen van (adequate?) actie.
De opdracht luidt namelijk dat we in paniek moeten raken en angstig moeten worden. Zo ongeveer alsof ons huis in brand staat, is de boodschap. En daar zit iets interessants in. Blijkbaar geloven we dat we enorm intelligent en effectief worden van paniek en angst. Of dat we alleen in actie komen als we in een staat van grote angst en paniek verkeren. Ik stelde mij een brandweerman voor die in paniek raakt en het in de broek doet als de boel in de fik staat; een metafoor die we wel eerder hebben gebruikt. Tijdens een shiftdag geloof ik. Zal die brandweerman helder handelen of als een kip zonder kop rondrennen? Zijn brandweermannen er juist niet op getraind om het hoofd koel te houden zodat zij een adequate respons hebben op wat er zich aandient bij het blussen van een brand?
Of een ambulancemedewerker die bij de aanblik van een gecompliceerde open beenbreuk bij een verkeersslachtoffer gillend rond gaat rennen in plaats van rustig te doen wat logisch en passend is? Zou dat een goed idee zijn? Wat ons betreft is de stilte van je ware natuur, die we ook wel pure liefde noemen, een perfect uitgangspunt om op te staan en doen wat je in elk moment ingegeven wordt. Waartoe je je in alle eenvoud geroepen voelt.
Hai Angela en Linda, Ik heb er al een blog over gelezen en ik snap het ook wel, maar het inzicht zit nog achter een dikke kluis deur. Ik heb 3 kwart van mijn leven de focus (dwangmatig) gehad op mijn gewicht, voeding, sporten. Ik zocht het geluk buiten me. Een weegschaal heb ik al jaren niet meer en het dwangmatige sporten ben ik sinds 2 twee jaar ook mee gestopt. Maar het eten. Ik weet dat het allemaal concepten zijn rond dat eten, wat nou wel gezond is en wat niet en ik probeer me er niet meer mee bezig te houden. Maar het lijkt net alsof ik nu ‘express’ zoetigheid ga eten met een stemmetje in mijn hoofd die zegt, ‘doe maar lekker, je hebt het je zolang ontzegt’, alsof de rem eraf is. Soms gaat er nog een gedachtentrein lopen over schuld als ik wel dingen eet die volgens mij niet gezond zijn. Ik snap ook wel dat ik het ben die ziet dat mijn benen niet in mijn plaatje passen, maar het is toch de realiteit dat mijn broek strakker zit. Ik kan nog uitgebreider vertellen, maar jullie zullen het al wel snappen. En nu ik nog!
Haaai Jolanda! Herkenbaar voor mij hoor, ik heb me ook dwangmatig een ongeluk gesport en gelet op mijn eten. Dat lichaam lijkt ook zo écht en belangrijk en van ons persoonlijk en onderhevig aan maatstaven en maten. En ik snap die slimme ‘oplossing’ van het ‘ikje’ ook wel hoor, die zegt: het is maar een gedachte, eet maar lekker meer dan het aardepakje nodig heeft (of rook maar lekker of drink maar lekker of snuif, slik en spuit maar lekker als dat ons ding lijkt te zijn). Dat zouden beide ingangspunten kunnen zijn om eens nieuwsgierig naar te worden. En in alle rust te kijken wat er nu eigenlijk gebeurt. Wat die verschillende stemmetjes zijn. Waar ze in verschijnen. Meer niet. Al ben ik persoonlijk geen voorstander van de focus op het vermeende probleem (zoals je hier leest: https://www.shiftacademy.nl/persoonlijke-groei/persoonlijke-afbraak/wachten-op-een-inzicht/), vind jij het wellicht inspirerend om dit eens te kijken: https://www.youtube.com/watch?v=AuA2nO_RYCQ of een filmpje van Dr Amy Johnson: https://www.youtube.com/watch?v=v7ZkVBNHhYw (Allebei collega’s van ons) Dit allemaal gezegd hebbende, wil ik je ook ter overweging meegeven dat je geen probleem hebt met eten of je lijf, maar alleen, en in alle onschuld, veel ideeën daarover gelooft. Veel liefs ^Angela p.s. de constatering ‘mijn broek zit strakker’ is van zichzelf volkomen neutraal en betekenisloos. Wij maken er goed/slecht van 🙂
Dank je wel voor het antwoord. Ik weet diep van binnen best wel wat ik nodig heb of welke gevoelens er schuil gaan, alleen is die stem van eet maar wel vaak sterker. Ik ga de filmpjes bekijken. Wellicht valt het kwartje